OKUYORUM, SEN DE OKU!

JULES VERNE - DÜŞLERİN EFENDİSİ

12 Ocak 2010 Salı

Unus

"Sal kendini, ne geçiyorsa yaz gitsin. Okumadan kaydet." dedi biri. Öyle yapayım o zaman... Aklımdan geçenler parmaklarımın ucuna aksın ve oradan da bu ekrana yansısın. Sonra bu yazıyı senden başka kimse okumasın ve aklımdan geçenler bir tek senin gözlerinle ve aklınla paylaşılmış olarak kalsın. Evet olur bu!
Sonra belki, yıllar sonra blog manyağının biri blogger.com'daki tüm blogları gezmeye adasın kendini ve bu yazıyı okusun. Okumaya çalışsın hatta; adam Jamaikalı olduğu için anlamasın yazdıklarımı. Onu ben bir yerlerden göreyim, fark edeyim ve sana haber vereyim. İzleyelim Jamaikalı kişiyi ve gülelim deliler gibi haline. Adam azmetsin ve Türkçe öğrensin ve bu yazıda kendisini bulsun. Şok olsun ve sahne kararsın. To be continued... da olabilir The End'de. Orasına hayat karar versin.
The End olacaksa eğer yeni bir beginning de olsun ama. Bu sefer ben dar bir yolda yürüyor olayım ve arkamdan güneş vuruyor olsun. Gölgem sağımdaki yasemin çiçeklerinin üzerinden kayıp giderken ben ıslıkla Per Aspera Ad Astra'yı çalıyor olayım. Yolun sonu hiç gelmeyecekmiş gibi hissetmeye başladığımda bir bahçeye girdiğimi fark edeyim. Bahçenin ortasında bir ev olsun ve ben kapıyı çalmaya ve arkasında ne göreceğimi bilmeye korkuyor olayım. Bu arada farkında olmadan devam ettiğim ıslık senfonisi bitsin ve aynı anda kapı açılsın. Kapının ardında ne gördüğümü, ilk anda güneş üzerine vurduğu için görmeyeyim ve bu beni daha da korkutsun. Bir an sonra gözüm alışsın ve bana gülümseyen bir yüz göreyim. Meraklı gözlerle bana bakıyor olsun. Benim kim olduğumu ve nereden geldiğimi bilmiyor olsun. "Nereden çıktın sen böyle?" der gibi baksın bana. Ben de gülümseyeyim ona ama içeri girmeden kapının yanından geçip gideyim. Ardımdan ne olduğunu bilmez bir şekilde bakakalsın ama ben arkamı dönmeyeyim, bakmayayım bir daha. Yürümeye devam edeyim, orada o ev duruyorken ne diye yürüyüp gittiğimi bilmez halde.
Gün bitsin, gece gelsin ama o yol bitmesin. Yasemin çiçekleri olsun mutlaka iki tarafımda da. Ertesi sabah yürümeye devam edeyim ve yine aynı yerde aynı şarkıyı çalmaya başlayayım. Ve yine o bahçeyi göreyim. Aynı ev, aynı kapı, aynı güneş ve aynı yasemin çiçekleri... Aynı şarkı ; Per Aspera Ad Astra... Zorluklardan yıldızlara! Şarkı bitsin...
Kapı açılsın!

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder